وقت سفر

چه زود می روی از یاد دل بمان یکدم
گرفته حادثه در سرنوشتمان کم کم
تمام خاطره خواب سرودنت می دید!
نشد که قافیه پردازد و بخواند غم!
‌«چنان نفس نفس این عمر میرود گویی»
که می چکد همه دریای چشم من نم نم
بیا و لحظه ی آخر بشین که دلگیرم
کمی بخند و سرم را بگیر.پلکی هم
برای شادی روحم بخوان غزل.الحمد
قصیده ای بسرا یا بخوان دو خط مریم
بیا که شور غزل گفتنم شده شیرین
نه لیلی ام و نه مجنون اگر شدم  درهم!
حضور قافیه و غیبت ردیف؟آری
نوشته شعر جدیدی نواده ی آدم
خلاصه آخر هر شعر می رسد روزی!!!
خدا کند که بمانی همیشه و هر دم