درمانده

دل داده ام به دست زمانه به دست باد

تا راحتم کند شبی از گریه ی زیاد

تا بغض پاک شیشه ای ام را ترک دهد

یا بشکند سکوت گلو هر چه باد  باد

این روزها که سخت اسیرم اسیر خویش

آزاد کن شبی که رها گردم از فساد

فردا سئوال می شود از بیت بیت من

از خط نوشته های پر از پوچ و مرگ زاد

از گریه های بی خودی و زهر خنده ها

از عشق یک شکوه زمینی که دل نداد!!!

از فکر های منجمد از شعله های چشم

از خط به خط من ...حرکت های این مداد

آیا دلیل می شود آورد آن زمان؟

نه نیست فرصتی که بگویم برس به داد!!!