روزی برای هیچ وقت

نزدیک همیشه بود که دوباره خودم را به فکر، نشستم در لابه لای نبودن هایت.
شاید بهتر بود برای عنوان کردن اعتماد چشم هایم به افق های دستانت کمی بیشتر می گریستم اما خط های مجهول دست هایم بن بستی آزاد را نشانم داد
خب ! حالا که می بینی به کودکانه گریه هایم می خندم نه بخاطر توست نه! بلکه برای از دست داده هایم است که روزهای سپری را در هوای شرجی کویر دنبال ابر لبخندت قدم.قدم خودم را صبر می کردم شاید آسمان این بار ، بهتر از قبل ببارد
اما حیف که نه کویر دویدنم را فهمید و نه بارن.تشنگی انگشتان دست به قنوتم را .
حالا فرصتی برای بازگشت تو نیست نیاز آمدنت را به بادهای ولگرد سپردم .عطش دستانت را به پنجره های ابر ندیده . اشتیاق لبانم را به سیب های آویزان و تو را به چشم های محتاجی که همیشه می خندید به بی اعتنایی ات.
دیروز را بزرگ شدم می توانی از پیشانی نوشت هایم ببینی که بغض امروز هایم تابش دی.روز هایی است که دعای بارانم را به بادهای پاییزی ختم می کردی
این رسم نامردی نیست ! تو خنجر از پشت را هر روز نثار نگاه های منتظرم می کنی ...

وقتی برای ماندن...

بودن را همیشه می ترسیدم که مبادا روزی برسد که چشم های کال من به امتداد نگاه تو نتواند خودش را بفهمد!
مطمئنم وقتی موازی خنده هایم به راه بیافتی دیگر هیچ تقاطعی توان بیراهه کشاندنت را نا توان است
مطمئنم وقتی به مشق های جنونم بخندی عمری را به پژواک لبانت رقصیده ، و تا محراب مشکی ات طواف می کنم
مطمئن باش همیشه از فراسوی هر چه غیر از هیچ ، روزی را برای به تو دویدن کنار خواهم گذاشت تا شاید یک لحظه چرخش نگاهت را به این طرف پیاده رو ببخشی تا یتیم.دستانم خداحافظی شان را معنا ببخشند.
حال تو می روی و اعتنای ماندنت در سکه ای زنگ زده دستت را می چرخد
قدیم تر ها برای نابینایان سکه های جعلی را دلخوش می دادند اما امروزترها حتی دست در جیب های عادتشان هم نمی برند از ترس اینکه مبادا عابران متوقف انتظار ساکت شان را به دست هایشان بدوزند ...
حالا تو نیستی و ماندن سر این تقاطع به بهانه ی عبورت ستایش گر است
می مانم ... هنوز ظهر نشده... تا شب خدا بزرگ است...
....

تنهایی من و تو....

دیگر نه شعر مرا می فهمد و نه انتظار دستانت ای همیشه تا من دویده!
حالا فقط دردهای مُتَن تَنِ سروده هام پلکی از غربت نبودنت را می گریند تا شاید مرا بگیری.دستم را بفهمی و شعرم را بی دریغ.نقد...

حالا فقط تو  را کم آورده ام . دیگر فرصت سرودن را از من نگیر که کویر شدن تاوان چشم بستن من است.

خودت را مثل روزهای خودت بتاب. دیگر توان تحمل حبسیات اکسیژن سینه ام را نمی شود خواند...

این روزها که همیشه در تکرار آمدنند خستگی گذشته ام را می رسند.ولی تو هنوز منتظری شاید دوباره شباهنگام را بِدَوم تا تمام راه های نا مکشوف کهکشان راه ها منتهی به آنطرف تر را زودتر از منجمان بیدار دل برسم...اما کسی به نام «من» خواب را ترجیح می دهد به نوشیدن شراب شوریده ی شبانه ای که به شوکران معروف است...

آه! هر چه فال می گیرم باز مرا به توفیق اجباری می خوانی .این چگونه سَری است که آشکارا نمی فهمم!؟ این چگونه رسیدنی است که هر چه می دوم هنوز ابتدای خودن را نشده!؟ چگونه لبخندی است که شب ها خواب شیاطین کودکانه ام می برد!؟ چگونه؟!

و امروز بعد از هزار و سیصد و هشتاد و عمری که از تقویم شمسی می گذرد هنوز هم.هنوز هم در ورطه ی این چگونه ها انسان غرق سئوال است. دیگر انگشتانم به مضامین  نهفته در ابرها ایمانی ندارند !   خودت را ببار!    ترسم ایمان از دست شسته بوی کفر بفهمد و همه جا را بسوزد.

به اهورای چشمانت قسم می دهمت اگر راهی تا تو مانده نشان دهی ام شاید توبه ی این بار نصوح بود و قیامت کلمات امروز به قیام عمودی لبخندت قامت ببندد...

حالا برای آخر حرفم و حرف آخرم هیچ چیز را معترض نمی شوم اما یادت باشد یکی مثل هیچ کس ثانیه های نیمه شبی که خط فاصله داشت را هاشور کشید تا صفحه ی فردای امروز را دوباره سر مشق دهی .... این من و این تو...                                                                                                                        

دل نوشته های ناگهانی

سلام

و سلامی به وسعت بارانی ترین گلوها که تنهایی شان را فقط می بارند و غربت اندوه شان را به بغض می گویند

و ادامه ی راه وقتی رفتی تمام خودم را نذر غزل های منتظری که فقط و فقط می خواستند  بنویسند تکانی به خود بدهند و گریه گریه ببارند .کردم

تو نیستی و هستی مرا به آغوش ترانه های ناموزون که سر به هوا و تو خالی تر از کویر ند بخشیدی تا زندگی بی تو را .نه دور از تو را بفهمم .آه! ای هزاره ی لبخند! ای هزاره ی فریاد !

و ای هزاره ی با من ! هنوز هم شب ها بی آنکه بدانم نام تو را بر دار لبم می رقصانم تا هوای گرفته ی اتاق رختخواب تنهایی را ببلعد و چرخش نام تو هوا را بسوزد و شفافیت ستارگان کهکشان تازه ای به نام« تو» که هنوز کاشفان منجم مکشوفت نکردند مرا آینه وار بتاباند....

ای منتظر من ! کودکی ام  را منهای بودنت نمی کنم چرا که همه اش تو بودی و کسی به نام «من» تمام هویت اش بر بودن تو می چرخید.

 حال نه اینکه مرد شدم نه!  حال که پشت چراغهای ممنوعه ای به نام سرگردانی مرد شدنم را به باد بی تو بودن دادم      فریاد رسم باش که دیگر نه مثنوی چاره ساز است و نه غزل !
حالا متاسفم برای این همه دوری   و همینطور برای این همه واژه های بی سرپرست یتیم که آواره بودن را به معنای واقعی کلمه از دست های ملولی به نام «من» می فهمند.                   متاسفم برای روزهای سپری که فرصت خندیدنت را به یادگار نگذاشتند .                             برای عقربه های مترددی که سرگیجه گرفته اند از بس به بهانه ی آمدنت رقصانه تیک تاک خواندند . نه ! برای خودم متاسفم که تو را نفهمیدم   و                                                                     برای اینان متاسفم که مرا نفهمیدند...

کنگره بین المللی شعر کویر

کنگره بین المللی شعر کویر در ابرکوه برگزار می شود

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان یزد از برگزاری کنگره بین المللی شعر کویر در دهه پایانی فروردین ماه 86 در شهرستان ابرکوه خبر داد .

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان یزد ، حجت الاسلام و المسلمین احمدی عجمین افزود : بیش از 750 اثر از شاعران ایران و کشورهای عراق ، افغانستان و تاجیکستان به این کنگره ارسال شده است . وی اضافه کرد : همچنین بیش از 300 شاعر برای شرکت در کنگره بین المللی شعر کویر اعلام آمادگی کرده اند . این کنگره با موضوع  " نماز ، انتظار و تلاش " با هدف ارتقای سطح ادبی شاعران و همدلی شاعران کشورهای اسلامی برپا می شود . طی دو سال گذشته ، کنگره شعر کویر به صورت کشوری برگزار شده است خبرگزاری مهر

دوبیتی

بی فلسفه نگو که مرا درک می کنی
با منطقی غلط همه را ترک می کنی
این اعتیاد تو به غزل های من... بس است.
تلقین.اراده.بعد همین.ترک می کنی

وبلاگ جدید

سلام دوستان وبلاگ انجمن ادبی تربت جام راه اندازی شد

به گزارش خبرنگار مستقر در انجمن وبلاگ در روز چهارشنبه ۱۹/۱۱/۸۵ طراحی و روز بعد در شبه بزرگ اینترنت پخش و ارائه شد

در چهارشنبه در جلسه ی نقد شعر انجمن مدیر طراحی وبلاگ شخصی با نام مستعار (یکی مثل هیچ کس) توضیحاتی در مورد شبکه ی جهانی اینترنت و فناوری روز دنیا با اعضای انجمن ارائه داد و گفت: وقتی می بینیم که مردم بسیاری از این فضا و میدان باز استفاده و گاهی سوء استفاده می کنند چرا ما از این موقعیت استفاده ی خداپسندانه و مثبت نکنیم.

در راستای برنامه ها و به نمایش گذاشتن اندیشه های درست ابراز کرد: ما باید اندیشه هامان را که خود هدیه ی خداوند است به مردمان و جوانان پاک طینت  نشان دهیم و به آنان بگوییم که از شهرستان های گمنام افرادی با اندیشه و تفکراتی نو در میدان هستند و می خواهند فرهنگ و ادب شهرشان را به جهان  و جهانیان نشان دهند.

ضمنا مسئول انجمن ادبی استاد علی پورشهری از این کار نو که اولین حرکت اینترنتی در تربت جام محسوب می شود از مدیر وبلاگ تشکر کرد و با این حرکت ارائه ی بهترین سروده ها را در اینترنت کاری بزرگ دید و در ادامه بیان کرد: حالا که این میدان برای شما ( اعضا) آماده است بهترین فرصتی است که خودی نشان دهید و تربت جام را از نظر فرهنگی و ادبی به همه معرفی کنید.

بعد از صحبت های مدیر وبلاگ و مسئول انجمن عکسی یادگاری از خانم ها و آقایان انجمن گرفته شد که قرار شد در وبلاگ انجمن ادبی صبا نمایش داده شود جدید ترین اخبار در مورد انجمن ادبی در مورد معرفی اعضای شورای انجمن .اساسنامه.برگزاری مراسمات .به چاپ رساندن آثار شاعر یا شعرا به شکل کتاب و .... بعدا در وبلاگ انجمن ادبی صبا ارائه خواهد شد.

با رفتن به وبلاگ صبا و نظر دادن به نوشته ها  فرهنگ و ادب شهرستان ها را حمایت و همراهی کنیم.

http://anjomanesheresaba.parsiblog.com/

                                                        خبرنگار واحد خبری انجمن:یکی مثل هیچ کس